Film "Miłość w czasach zarazy" jest dowodem na to, że nie da się zekranizować każdej powieści. Albo raczej nie da się prawidłowo zekranizować każdej powieści. Można też powiedzieć, że nie powinno się w ogóle podejmować prób przeniesienia każdego dzieła literackiego na ekran. Ten film, mimo iż jest wiernym oddaniem treści książki (choć też bardzo ogólnie), jest tak naprawdę niczym więcej. A nie o to tu chodziło.
Powieść Marqueza jest magią, której nie znalazłem w ani jednej scenie filmu. Jeden akapit książki dostarczał mi więcej wrażeń, niż pół godziny filmu. Wystarczy tu wspomnieć chociażby opis egzotycznych zwierząt chadzających po domostwie państwa Urbino, zwyczaje panujące w ich domu; romanse Florentina Arizy, w których zamykało się tak wiele przedziwnych sytuacji; czy choćby tak prozaiczny szczegół, jak lewatywy, którym notorycznie musiał się poddawać główny bohater, a o których w filmie nie było nawet wspomniane. Są to z pozoru sprawy banalne, ale to one tak naprawdę tworzą cały klimat prozy Marqueza.
Film trwa trochę ponad dwie godziny, a dlaczego nie trzy, albo nawet cztery? Co chwila odnosiłem wrażenie, że scena kończy się zbyt szybko, by czym prędzej rozpoczęła się kolejna, a to wszystko, by w miarę szybko i zwięźle ukazać cały temat. Można było to przedłużyć, bo wychodzę z założenia, że jak już coś robić, to dobrze.
O grze aktorów, myślę, że nie ma sensu się rozpisywać, bo talent Javiera Bardema, czy Johna Leguizamo można dostrzec w innych produkcjach.
Myślę, że można uznać ten film za ciekawostkę po przeczytaniu książki, która jednak w żadnym razie jej nie zastąpi. Natomiast osobom, którym film się podobał, a lubiącym też czytać, polecam prozę Marqueza - spodoba się wam po stokroć bardziej.