Północne wybrzeże Kolumbii, na samym skraju Atlantyku, a na nim szereg ledwo trzymających się chatek stojących na palach wbitych w wodę. Zapełniają je biedacy, których nie stać na życie w mieście. Alberto to młody mężczyzna, który od dziecka cierpi na chorobę zwaną dystonią, objawiającą się powolnym zanikaniem mięśni całego ciała. Od wielu lat leży przykuty do łóżka, z nieodłączną aparaturą podtrzymującą życie u boku, oglądając zewnętrzny świat za pomocą trzymanego w ustach lusterka na patyku, które każdego dnia uświadamia mu jak blisko i jednocześnie daleko od morza się znajduje. Jego całym światem są kochająca matka, Rosa, która robi wszystko, żeby uczynić życie syna znośniejszym, a także seksowna koleżanka z dzieciństwa, Giselle, wywołująca w Alberto emocje, które przypominają mu boleśnie o tym, że nigdy nie wydostanie się z więzienia, jakim stało się jego ciało. Mimo to jest to film pełen nadziei oraz opowieść o nieskończonej miłości matki i syna.